The Man Who Wasn t There (2001) ปมฆ่า ปริศนาอำพราง

The Man Who Wasn t There (2001) ปมฆ่า ปริศนาอำพราง

เรื่องย่อ

The Man Who Wasn t There (2001) เรื่องราวของการฆาตกรรม อาชญากรรม และการลงโทษที่เกิดขึ้นในช่วงฤดูร้อนปีพ.ศ. 2492 เอ็ด เครน ช่างตัดผมในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งในแคลิฟอร์เนีย ไม่พอใจกับชีวิตของเขา แต่ความไม่ซื่อสัตย์ของดอริส ภรรยาของเขา และโอกาสลึกลับนำเสนอโอกาสให้เขาเปลี่ยนแปลงชีวิต

ผู้กำกับ

• Joel Coen

บริษัท ค่ายหนัง

• Good Machine
• Gramercy Pictures (I)

นักแสดง

• Billy Bob Thornton
• Frances McDormand
• Michael Badalucco
• James Gandolfini
• Katherine Borowitz

โปสเตอร์หนัง

รีวิว

pc_dean

บิลลี่ บ็อบ ธอร์นตันมีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบสำหรับภาพยนตร์ฟิล์มนัวร์ ใบหน้าที่บึ้งตึงและวาดเส้นของเขาทำให้ดวงตาที่ลึกแต่โตและจ้องเขม็ง และแก้มที่ดูเหมือนทำจากปูนปลาสเตอร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถ่ายเป็นขาวดำ ใบหน้าของเขาจะกลายเป็นภาพทิวทัศน์ของเงาที่เคลื่อนไหวไปมา ในขณะที่เขาแทบไม่ขยับกล้ามเนื้อเลย เขาสามารถสร้างความประทับใจให้กับคนๆ หนึ่งได้แม้จะนั่งนิ่งๆ และจ้องไปข้างหน้า เขาคือเจเรมี ไอรอนส์ แต่ไม่มีสำเนียงที่น่ากังวลนั้น พี่น้องโคเอนใช้ประโยชน์จากลักษณะทางกายภาพที่แข็งกร้าวของดาราของพวกเขาได้อย่างเต็มที่ใน The Man Who Wasn t There (2001)  โดยสร้างช็อตต่างๆ มากมายโดยมีธอร์นตันจ้องมองไปที่จุดหนึ่งที่อยู่ห่างจากกล้องเพียงเล็กน้อย นิ่งเฉยราวกับเป็นหัวหน้าเกาะอีสเตอร์ เคลื่อนไหวเพียงเพื่อสูบบุหรี่ที่อยู่เสมอในขณะที่เสียงบรรยายภาพยนตร์ฟิล์มนัวร์ที่คุ้นเคยยังคงดังอยู่ เสียงของเขาสมบูรณ์แบบเช่นกัน: เสียงคำรามที่สงบและนิ่งซึ่งบรรยายเหตุการณ์ที่น่าเหลือเชื่อแต่ไม่เคยดูตื่นตะลึงกับเหตุการณ์เหล่านั้นเลย Thornton บอกว่า “ฉันไม่ได้พูดมาก” และมันเป็นความจริง: เขาไม่ได้ทำอะไรมากนักเช่นกัน แต่เขาก็ยังน่าสนใจและดึงดูดความสนใจของเราได้

พี่น้องโคเอนชื่นชอบงานแนวฟิล์มนัวร์มาก แม้จะเกินเลยฉากในยุค 1940 และการถ่ายภาพขาวดำ (ยอมรับเถอะว่าเราคุ้นเคยกับภาพยนตร์ในยุค 1940 ที่เป็นขาวดำมากจนสีดูแปลกๆ ไปหน่อย) เรื่องราวดำเนินไปตามแนวทางคลาสสิก (โดยมีความแตกต่างอย่างสุดขั้วเล็กน้อย): ตัวละครของ Thornton เป็นช่างตัดผมในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งในแคลิฟอร์เนียหลังสงครามที่ฮิตช์ค็อกหลงใหลมาก เขาคิดแผนเพื่อหาเงิน ซึ่งแน่นอนว่ามันเกินเลยไปจากที่เขาคาดไว้เล็กน้อย นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูดได้ด้วยความสบายใจ และเนื้อเรื่องก็ค่อนข้างจะนอกเรื่อง (ฉันหมายถึงนอกเรื่องจริงๆ เอาใจแฟนๆ ทั้งของ Dashiell Hammett และ “Earth vs. the Flying Saucers”) แต่คุณรู้ดีว่าต้องเจออะไร ถ้าเคยดูหนังแนวนี้มาก่อน: ความโลภ ความลับดำมืด และการฆาตกรรม ในโลกที่เต็มไปด้วยหมวกทรงเฟดอร่า ควันบุหรี่ ไฟแช็กที่จุดไฟ และความชั่วร้ายทางศีลธรรมอันลึกล้ำ โลกที่ไม่มีอะไรหรือไม่มีใครเป็นอย่างที่เห็น และสิ่งเดียวที่แน่นอนคือ ในท้ายที่สุด คนโง่ๆ จะต้องโดนมัน

แม้ว่า Thornton จะเก่ง แต่เขาไม่สามารถแบกหนังเรื่องนี้ไว้คนเดียวได้ โชคดีที่เขาได้อยู่ท่ามกลางนักแสดงชั้นยอด ซึ่งรวมถึงนักแสดงรุ่นใหญ่ที่คุ้นเคยจาก Coen หลายคน และนี่เองที่ทำให้หนังเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ Michael Badalucco เล่นได้อย่างตลกขบขันในบท Frances McDormand พี่เขยจอมแสบของ Thornton ซึ่งแสดงได้อย่างมีประสิทธิภาพในฉากที่เธอรับบทภรรยาที่เปราะบางของเขาเพียงไม่กี่ฉาก และ James Gandolfini ก็เล่นเป็นผู้ชายหยาบคายและแข็งแกร่งอีกคนที่เล่นได้อย่างลงตัว Tony Shalhoub รับบทเป็นทนายความในเมือง Sacramento ที่พูดจาฉะฉานแต่ไม่พูดมากเท่ากับสรุป การที่เขาพูดถึงไฮเซนเบิร์กนั้นแทบจะคุ้มกับราคาตั๋วเลยทีเดียว คริสโตเฟอร์ ครีซาและไบรอัน เฮลีย์ได้แสดงบทบาทสั้นๆ ในบทบาทตำรวจสองคนที่ดูไม่ค่อยฉลาด (พวกเขาอยู่ในหนังเรื่องนี้กันหมดไม่ใช่เหรอ)

โจเอล โคเอน ผู้กำกับภาพยนตร์ มั่นใจว่าหนังเรื่องนี้จะน่าสนใจในการรับชมเช่นกัน ภาพถ่ายขาวดำส่วนใหญ่มักจะเน้นไปที่เฉดสีเทา แนวฟิล์มนัวร์อาจเป็นแนวเดียวเท่านั้นที่ได้รับประโยชน์จากเทคโนโลยีภาพที่ค่อนข้างเรียบง่าย โคเอนจึงยังคงใช้เทคนิคนี้ต่อไป ไม่เหมือนกับสีที่เขาใช้ในภาพยนตร์ O Brother Where Art Thou? ในยุค 1930 ซึ่งดูทั้งแฟนตาซีและเหนือจริงน้อยกว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาใช้ลักษณะแสงและเงาของขาวดำได้อย่างมีประสิทธิภาพ The Man Who Wasn t There (2001)  โดยสร้างสรรค์ภาพอย่างพิถีพิถันเพื่อใช้ประโยชน์จากมันให้ดีที่สุด อันที่จริง หากภาพยนตร์เรื่องนี้มีข้อบกพร่อง ก็คือภาพที่สร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถันเกินไปเล็กน้อย ฟิล์มนัวร์ที่บริสุทธิ์ที่สุดถ่ายทำได้อย่างชาญฉลาด แต่ความชาญฉลาดของฟิล์มก็แทรกซึมเข้าไปในพื้นหลังได้ คุณต้องดูหลายๆ รอบถึงจะเข้าใจว่าการสร้างภาพยนตร์นั้นเฉียบคมเพียงใด

โคเอนไม่สามารถซ่อนความฉลาดทางศิลปะของเขาได้ ดังนั้น ในท้ายที่สุด แม้ว่าจะดูสนุกก็ตาม แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้กลับสวยงามเกินไปที่จะถ่ายทอดแก่นแท้ของภาพยนตร์รุ่นก่อนๆ ได้อย่างแท้จริง บางทีเมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ พี่น้องโคเอนจึงปรับเปลี่ยนขนบธรรมเนียมอย่างไม่ปรานี และแทรกอารมณ์ขันเข้าไป ซึ่งตลกกว่าเพราะเล่นตรงไปตรงมามากเกินไป (มีบทพูดตลกมากมาย แต่อย่าแปลกใจถ้าคุณเป็นคนเดียวในโรงหนังที่หัวเราะ อันที่จริง อย่าแปลกใจถ้าคุณเป็นคนเดียวในโรงหนัง) ภาพยนตร์เรื่องนี้ต้องการความอดทนเล็กน้อย จังหวะค่อนข้างเข้มข้นแต่ค่อนข้างช้า และเรื่องราวก็ล่องลอยราวกับคนขับรถเมา ในท้ายที่สุด เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันเล็กน้อยว่าพล็อตที่หักมุมนั้นจบลงอย่างสมบูรณ์หรือไม่ หรือว่ามันสำคัญหรือไม่ “The Man That Wasn’t There” เหมาะที่จะดูเป็นเรื่องตลกในภาพยนตร์ และในแง่นั้น ภาพยนตร์เรื่องนี้ประสบความสำเร็จอย่างท่วมท้น (แซม)

nycritic

นวนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่มีทางออก และการตัดสินใจผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจทำให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆ ตามมา ซึ่งท้ายที่สุดแล้วผู้คนที่เกี่ยวข้องจะได้รับผลกระทบไปด้วย ในเรื่องนี้ เอ็ด เครน (รับบทโดยบิลลี่ บ็อบ ธอร์นตัน ซึ่งได้รับอิทธิพลจากฮัมฟรีย์ โบการ์ตผ่านรูปลักษณ์ และเฟร็ด แมคมัวร์เรย์ผ่านเสียงพากย์) คือเหยื่อของชีวิตตัวเอง เขาติดอยู่ในชีวิตแต่งงานที่ไม่ราบรื่นกับดอริส (รับบทโดยฟรานเซส แม็คดอร์มานด์) ทำงานเป็นช่างตัดผมกับพี่ชายที่ไม่มีอนาคต ชีวิตดำเนินไปราวกับเงา (ผู้คนมักจะลืมชื่อของเขา) นอกจากนี้เขายังสงสัยว่าดอริสอาจมีสัมพันธ์กับบิ๊กเดฟ (รับบทโดยเจมส์ แคนโดลฟินี) เจ้านายของเธอ เมื่อข้อตกลงที่อาจทำให้เขาได้รับเงินก้อนโตเกิดขึ้น เขาก็คิดว่าจะทำข้อตกลงนี้ต่อไปและแก้แค้นภรรยาของเขา แต่ทุกอย่างกลับผิดพลาด ชายที่เขาเข้าไปพัวพันในธุรกิจที่ไม่โปร่งใสด้วยหายตัวไป และเครนก็ก่อเหตุฆาตกรรมโดยไม่ได้ตั้งใจ (หรือด้วยความโกรธ) ซึ่งทำให้ดอริสต้องติดคุก

หากจะพูดให้มากขึ้นก็คงเป็นการเผยให้เห็นจุดพลิกผันของโครงเรื่องในขณะที่ดำเนินไปจนครบวงจร ซึ่งเราต้องสัมผัสด้วยตัวเองแทนที่จะบอกเล่าใน “บทวิจารณ์” แต่ขอพูดเพียงสั้นๆ ว่าทุกการกระทำล้วนก่อให้เกิดผลที่ตามมา  The Man Who Wasn t There (2001) และแม้แต่เนื้อเรื่องที่ดูเหมือนจะถูกละทิ้งไปก็กลับมาปรากฏอีกครั้งพร้อมกับความเสียดสีอันรุนแรงและเจ็บปวด และเตือนเราว่าแนวฟิล์มนัวร์เป็นแนวที่ไม่ยอมให้อภัย ไม่ปรานีตัวละคร โหดร้ายถึงขีดสุด แม้ว่าบางครั้งเรื่องราวจะดูยาวไปหน่อย แต่ก็อยู่ในพล็อตย่อยที่เกี่ยวข้องกับสการ์เล็ตต์ โจแฮนสันที่สวมบทบาทเป็นอัศวินโลลิต้าในหนังเรื่องนี้ ขณะที่ตัวละครของเธอเขียนเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนกับเครน อย่างไรก็ตาม แม้แต่เนื้อเรื่องนั้นก็ยังส่งผลต่อการแก้แค้นของเครนในตอนท้าย

ภาพยนตร์ขาวดำที่งดงามและการใช้โฟกัสที่ล้ำลึกเป็นเนื้อสัมผัส เป็นภาพยนตร์ที่ Gregg Toland อยากได้มาครอบครองหากเป็นภาพยนตร์ในปี 1941 แทนที่จะเป็นปี 2001 THE MAN WHO WASN’T THERE ถือเป็นภาพยนตร์ที่มีสไตล์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวในแนวฟิล์มนัวร์แบบเดิมๆ (นึกถึง James Cain) แต่พี่น้อง Coen ก็ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ออกมาสมบูรณ์แบบด้วยการกำกับที่ชาญฉลาด ฉากที่เข้มข้น และอารมณ์ขันเฉพาะตัวของพวกเขาแทรกอยู่บ้างประปราย ไม่ใช่ผลงานที่ดีที่สุดของพวกเขาแต่ก็ใกล้เคียงมาก

crow

ฉันพบว่านี่เป็นภาพยนตร์ที่น่าสนใจมากของพี่น้องโคเอน ฉันตระหนักดีถึงความสามารถในการทำหนังแนวฟิล์มนัวร์ ดังจะเห็นได้จากเรื่อง Blood Simple เช่นเดียวกับเรื่องราวที่เน้นบทสนทนาหลายชั้นใน Miller’s Crossing แต่สิ่งที่ฉันพบว่าน่าสนใจเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้คือมันเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่มีผลอะไร ตัวละคร Ed Crane ที่รับบทโดย Billy Bob Thornton คล้ายกับตัวละครของ William H. Macy ใน Fargo ทั้งคู่มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ไม่สู้ดีในชีวิตที่ต่ำต้อย ทั้งคู่ได้งานมาโดย “แต่งงาน” กับพวกเขา – Ed ที่ร้านตัดผม และ William อยู่ที่ร้านขายรถยนต์ ความแตกต่างคือ ในขณะที่แผนการลักพาตัวถูกค้นหาใน Fargo แต่แผนการแบล็กเมล์ตกอยู่ในมือของ Ed โดยการตัดสินใจล้วนๆ (โชคหรือพรหมลิขิต?)

Ed เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการปรับปรุงชีวิตของตัวเอง – ไม่ต่างอะไรจากคุณหรือฉัน ความสัมพันธ์ของภรรยาเป็นเพียงโอกาสให้เขาได้ทำเช่นนั้น เขาไม่สนใจการนอกใจ เพราะท้ายที่สุดแล้วมันเป็น “ประเทศเสรี” แต่แน่นอนว่าถ้าเธอซื่อสัตย์ ก็จะไม่มีพล็อตแนวฟิล์มนัวร์ให้ติดตามใช่ไหม ความทะเยอทะยานอันเงียบสงบผลักดันเอ็ด หลังจากความพยายามซักแห้งล้มเหลว เขาก็มุ่งเป้าไปที่ความสามารถในการเล่นเปียโนของตัวละครสการ์เล็ตต์ โจฮันเซน (ผู้ซึ่งน่าทึ่งทีเดียว) โดยหวังว่าจะได้เป็นผู้จัดการของเธอและ “หาเงินได้พอประทังชีวิต”

“เอ็ด เครน” ของธอร์นตันคือผู้ชายที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นจริงๆ เขานั่งเงียบๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด   สังเกตชีวิตอย่างไม่เร่งรีบ ฉันพบว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ค่อนข้างเศร้า ในท้ายที่สุด มีเพียงนิตยสารสำหรับผู้ชายเท่านั้นที่สนใจเรื่องราวของเขา และนั่นคือความแตกต่างที่สำคัญอีกประการหนึ่งจาก ‘Fargo’ ที่ฟรานเซส แม็คดอร์มานด์ที่กำลังตั้งครรภ์นอนขดตัวอยู่กับสามีของเธอ และคุณรู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้กำลังลงตัวพอดี ความรู้สึกนั้นขาดหายไปอย่างแน่นอนจาก ‘The Man Who Wasn’t There’

ผู้ชมบางคนในโรงภาพยนตร์ที่ฉันดูบอกว่ามันเป็น “ภาพยนตร์ที่ตลกที่สุดที่พวกเขาเคยดูมาตลอดทั้งปี” น่าเศร้าที่ฉันคิดว่าพวกเขาพลาดมันไป อารมณ์ขันส่วนใหญ่นั้นเป็นอารมณ์ขันแบบเรียบเฉยของโคเอน แต่ส่วนใหญ่มาจากโทนของความไม่สบายใจและความตึงเครียด มันฉลาด แต่คุณจะไม่ต้องตบเข่าตัวเองเหมือนใน ‘Raising Arizona’ หรือ ‘The Big Lewboski’

ในทางกลับกัน คุณจะเพียงแค่รู้สึกสนใจในเรื่องราวอันยอดเยี่ยมที่พี่น้องโคเอนซึ่งกลายเป็นปรมาจารย์ในงานฝีมือของพวกเขา ได้ทอขึ้นในภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาสวยงาม คัดเลือกนักแสดงมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ และมีรายละเอียดที่แยบยลอย่างเหลือเชื่อเรื่องนี้

Spleen

ฉันขอโทษ แต่ฉันชอบภาพขาวดำแบบขาวดำ โดยเฉพาะในภาพยนตร์ที่พยายามสร้างภาพยนตร์ฟิล์มนัวร์ที่บริสุทธิ์ที่สุด เงาควรเป็นสีดำล้วน ไม่ใช่สีดำที่ผสมสีเขียวเข้ม สีเทาควรเป็นสีเทาธรรมดา ไม่ใช่สีเทามุก สีเทาหินชนวน หรือสีเทาตามเฉดสีอื่นๆ ของแคตตาล็อกสี ซึ่งเป็นผลลัพธ์ (ที่ฉันสันนิษฐาน) จากการพยายามสร้างภาพยนตร์ขาวดำโดยไม่ใช้ฟิล์มขาวดำจริงๆ ฉันไม่ทราบคำอธิบายทางเทคโนโลยีที่ชัดเจน ฉันรู้ว่าภาพยนตร์จะดีอย่างน้อยเป็นสองเท่าหากพี่น้องโคเอนเพียงแค่นำต้นฉบับไปถ่ายโอนไปยังวัสดุใดๆ ที่พวกเขาใช้เมื่อฉาย เช่น “Double Indemnity” นี่ไม่ถือเป็นการพูดเกินจริง

ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีอยู่แล้ว โจเอล โคเอน ผู้ซึ่งใน “O Brother, Where Art Thou” แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้กำกับที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่กี่คนที่สามารถใช้ประโยชน์จากสีได้อย่างเต็มที่ แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้กำกับที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่กี่คนที่สามารถใช้ประโยชน์จากแสงและเงาได้อย่างเต็มที่ ฉันชอบฉากที่ทนายฝ่ายจำเลยอธิบายว่าทำไมเราถึงมองไม่เห็นอะไรหากเรามองใกล้เกินไป ทั้งที่ใบหน้าของเขา (และใบหน้าของเขาเท่านั้น) สาดแสงมากเกินไปจนทำให้เราไม่สามารถมองเห็นมันได้อย่างเหมาะสม ฟังดูเป็นวิชาการ แต่ได้ผล: พี่น้องโคเอนไม่เคยใช้แนวคิดหากพวกเขาไม่สามารถทำให้มันหายใจได้

โดยทั่วไป การเล่าเรื่องในมุมมองบุคคลที่หนึ่งจะทำให้หนังสือมีชีวิตขึ้นมาได้ แต่ทำลายภาพยนตร์ได้ ยกเว้นภาพยนตร์แนวฟิล์มนัวร์ประเภทหนึ่ง และพี่น้องโคเอนก็เข้าใจว่าทำไมวิธีนี้จึงได้ผล เมื่อมันได้ผลในกรณีพิเศษนี้ เช่นเดียวกับตัวเอกในแนวฟิล์มนัวร์ส่วนใหญ่ เอ็ด เครน (บิลลี บ็อบ ธอร์นตัน) แทบจะไม่สื่อสารเลย ทั้งบทสนทนาและการกระทำของเขาไม่ได้บอกอะไรเราเกี่ยวกับตัวเขาเลย เราจำเป็นต้องเข้าถึงความคิดของเขาโดยตรงและถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด เพื่อจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและชื่นชมเรื่องราวของเขา และเหมาะสมอย่างยิ่งที่เราได้รับอนุญาตให้ฟังเขาขณะที่เขาเล่าเรื่องราวของตัวเองเป็นครั้งแรก หลังจากที่ทุกอย่างจบลงแล้ว -และบางทีพี่น้องโคเอนอาจไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลนี้ด้วยซ้ำ อีธานได้เขียนบทบรรยายที่อาจเป็นเสียงพากย์บุคคลที่หนึ่งที่ไพเราะ เข้าถึงใจ และเหมาะสมที่สุดที่แนวหนังประเภทนี้เคยเห็นมา

The Man Who Wasn t There (2001) ไม่ใช่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่อลังการเท่า “Barton Fink” หรือ “O Brother, Where Art Thou” – แต่ถึงอย่างนั้น หนังแนวนี้ก็ไม่สามารถทำได้ (มันเป็นแนวหนังที่จำกัดจริงๆ ผลงานที่ดีที่สุดของบิลลี ไวล์เดอร์ก็ไม่ใช่แนวหนังแนวนี้เช่นกัน) ความจริงที่ว่ามีหนังแนวนี้ดีๆ มากมายควรได้รับการยกย่องว่าเป็นปาฏิหาริย์ นี่คือปาฏิหาริย์อีกเรื่องหนึ่ง

ดูหนังออนไลน์ ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน