Evil Does Not Exist (2023) ที่นี่ไม่มีปีศาจ

Evil Does Not Exist (2023) ที่นี่ไม่มีปีศาจ

เรื่องย่อ

ดูหนัง Evil Does Not Exist (2023) ที่นี่ไม่มีปีศาจ ทาคูมิ และลูกสาวของเขา อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมิซูฮิกิ ใกล้กับเมืองโตเกียว จนวันหนึ่งชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มรู้ถึงแผนการที่จะสร้างสถานที่ตั้งแคมป์ใกล้กับบ้านของ ทาคูมิ เพื่อที่จะให้ชาวเมืองสามารถมาพักผ่อนหย่อนใจและหลบหนีความวุ่นวายมาสู่ธรรมชาติได้ ทาคูมิ และลูกสาวของเขา อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมิซูฮิกิ ใกล้กับเมืองโตเกียว จนวันหนึ่งชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มรู้ถึงแผนการที่จะ ดูหนังออนไลน์

สร้างสถานที่ตั้งแคมป์ใกล้กับบ้านของ ทาคูมิ เพื่อที่จะให้ชาวเมืองสามารถมาพักผ่อนหย่อนใจและหลบหนีความวุ่นวายมาสู่ธรรมชาติได้ หนังเล่าถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในป่าบนภูเขา ทาคุมิ คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวอาศัยอยู่กับ ฮานะ ลูกสาวตัวน้อยขี้สงสัย เขาทำอาชีพรับจ้างทั่วไป ตัดฟืนบ้าง ตักน้ำแร่บนภูเขาบ้าง ที่แห่งนั้นมนุษย์และธรรมชาติอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน

ทั้งต้นไม้ ธารน้ำ สัตว์ป่า กระทั่งกวางก็สามารถเดินไปไหนมาไหนอย่างเป็นอิสระ แต่ความสมดุลนั้นกำลังจะถูกรุกล้ำ เมื่อบริษัทแห่งหนึ่งจากโตเกียวเข้ามาสัมปทานพื้นที่ในเนินเขาเพื่อทำเป็น “ลานแกลมปิง” หรือ ลานกางเต็นท์แบบชิล ๆ เอาใจนักท่องเที่ยวที่รักความสบาย โดยได้เงินสนับสนุนจากรัฐบาลเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจหลังวิกฤติโควิด ทาคุมิและชาวบ้านพยายามคัดค้าน เพราะอุตสาหกรรมท่องเที่ยวย่อมมาพร้อมกับมลภาวะ แต่แม้จะเห็นแย้งอย่างไร โครงการก็ดูจะเดินหน้าต่อไปโดยหารู้ไม่ว่า ธรรมชาติเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้แล้ว

ผู้กำกับ

Evil Does Not Exist (2023)

บริษัท ค่ายหนัง

Fictive

นักแสดง

• Hitoshi Omika
• Ryô Nishikawa
• Ryûji Kosaka
• Ayaka Shibutani
• Hazuki Kikuchi
• Hiroyuki Miura

โปสเตอร์หนัง

รีวิว

Movie Trivia

เล่าเรื่องราวของชุมชนเล็ก ๆ กลางป่าเขาฮาราซาวะ นำโดย ทาคุมิ นักรับจ้างจิปาถะ ที่อาศัยร่วมกับลูกสาวเธออย่าง ฮานะ ด้วยการทำอาชีพกรอกน้ำจากแหล่งธรรมชาติ รวมถึงผ่าฟืนเพื่อใช้ในยามหนาว จนกระทั่ง บริษัทจากเมืองกรุง หวังจะเข้ามาตั้งโครงการ “แกลมปิ้ง” ภายในพื้นที่ ที่อาจรุกล้ำและทำลายสมดุลที่มีระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ

ด้วยความที่ตัวหนัง ไม่ได้ขับเน้นด้วยท่าทีที่หวือหวาหรือเนื้อหาที่ขับเน้นให้เกิดอารมณ์ร่วม แต่กลับปล่อยให้เราได้สดับรับฟัง ถึงเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นต่อหน้า ขับกล่อมด้วยบรรยากาศที่อยู่กลางป่าเขา ด้วยวิถีชีวิตที่เป็นยุคปัจจุบันต่างเต็มไปด้วยรถยนต์ และโทรศัพท์มือถือ อุปกรณ์อิเล็กโทรนิคทั่วไป แต่ทว่า สามารถอยู่ท่ามกลางธรรมชาติได้โดยไม่รุกล้ำ รวมถึงการใช้ทรัพยากรอย่าง น้ำสะอาดจากปลายลำธาร เพื่อจุนเจือวิถีชีวิตของผู้คนในหมู่บ้าน

น่าสนใจที่ ริวสึเกะ ฮามากุจิ บรรยายเรื่องราวด้วยลีลาที่ค่อยเป็นค่อยไป แปรเปลี่ยนบรรยากาศของโรงภาพยนตร์ ที่โอบล้อมอยู่ภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมอันมืดมิด ให้ไปอยู่ใจกลางป่าเขาอันกว้างใหญ่ นับตั้งแต่ฉากเครดิตเปิดแรก ที่เผยให้เห็นภาพป่าเขาจะมุมหนอนมองยาวนานหลายนาที พร้อมด้วยดนตรีประกอบของ ไอโกะ อิชิบาชิ อันนุ่มนวล ราวกับเป็นงานคีตกวี ที่ชวนถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนดูและธรรมชาติที่กำลังปรากฎขึ้นบนจอ

จนสุดท้าย เมื่อเรื่องราวควบรวมให้ผู้คนจากสองฝั่งมาเผชิญหน้ากัน ฮามากุจิ ยังคงเล่าเรื่องได้อย่างเก่งกาจ ทั้งการสอดแทรกความขบขันเป็นธรรมชาติ ผ่านบทสนทนาทั้งหลายทั้งปวง ทั้งภาษาด้านภาพ รวมถึงความแตกต่างของคนเมืองและผู้คนที่ปรับตัวอยู่กับธรรมชาติ ผ่านฉากง่าย ๆ อย่างการผ่าฝืน  ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินทางสู่จุดพลิกผันอันคาดไม่ถึงในองก์สาม

ฮามากุจิ เคยกล่าวไว้ในบทสัมภาษณ์ว่า เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่า “Evil Does Not Exist” เป็นคำนิยามหรือเป็นแก่นสารของตัวหนังเสียทีเดียว หากแต่เป็นประโยคที่เขานึกถึงเวลาเขาจ้องมองไปยังธรรมชาติ (รวมถึงเป็นชื่อของดนตรีประกอบที่ อิชิบาชิ ประพันธ์ขึ้น) หากแต่ด้วยชื่อเรื่อง รวมถึงฉากจบที่สุดหยั่งถึง มันเข้าโจมตีสำนึกการรับรู้ของเราถึงเหตุการณ์ดังกล่าว ว่าสุดท้ายแล้วนั้น สิ่งที่เราเห็นสุดท้ายในเรื่องราว มันหมายความถึงอะไร?

บทสรุปอันน่าท้าทาย ของเรื่องราวนี้ที่ ฮามากุจิ มอบให้ ไม่ต่างจากการเป็นบทกวีที่ชวนให้เราตั้งข้อสงสัย หรือการตรึกตรองสำนึกถึง ความสัมพันธ์ที่ตัวเรามีต่อเรื่องราวทั้งหมดต่อธรรมชาติ หรือต่อมนุษย์ด้วยกันเอง ที่ว่าสุดท้ายแล้ว หากเราเผชิญ “สิ่งที่เราได้เห็น” แบบตอนจบนั้น เราจะมีท่าทีอย่างไร.. และในสถานการณ์ปัจจุบันอันน่าพินิจพิเคราะห์ถึง ของธรรมชาติและมนุษย์นั้น เราควรต้องทำอย่างไร? เพราะสุดท้ายแล้ว “ที่นี่อาจไม่มีปีศาจ” ก็จริง แต่ “มนุษย์” ล้วนดำรงอยู่

LunarPoise

เบนริยะซัง (ช่างซ่อม) ชาวบ้านในเมืองเล็กๆ ใกล้โตเกียว ได้เข้าไปพัวพันกับผู้บุกรุกจากเมืองใหญ่ที่ต้องการดูโครงการตั้งแคมป์แบบหรูหราในพื้นที่ ฉันไม่ใช่แฟนของภาพยนตร์ที่ดำเนินเรื่องช้าหรือการถ่ายทำแบบยาว และกลัวว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายที่สุดเมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยฉากที่ทาคูมิใช้เวลาเป็นชาติในการตัดฟืน จากนั้นใช้เวลาเป็นชาติในการตักน้ำจากลำธาร แต่เมื่อภาพยนตร์ดำเนินเรื่องไปตามจังหวะและทาคูมิให้ฮานะ ลูกสาวของฉันขี่หลังผ่านป่า ชี้ให้เห็นต้นไม้และรอยเท้าสัตว์ป่า

ฉันก็ถูกดึงดูดเข้าไปในจังหวะการดำรงชีวิตประจำวันของทาคูมิ โน้ตที่ไม่สอดคล้องกันปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อเพลงประกอบที่ชวนหลอนถูกตัดออกอย่างกะทันหันในระหว่างการตัดต่อ เพื่อสร้างความรู้สึกลางสังหรณ์ อาจใช้ความหนักหน่วงเกินไป แต่ในที่นี้ เป็นการเลือกที่กล้าหาญซึ่งขัดแย้งกับความงามตามธรรมชาติที่ปรากฏให้เห็น เรื่องราวดำเนินไปตามธีมที่ซึมซับในชื่อเรื่องอย่างเด็ดเดี่ยว ทาคูมิไม่ใช่จระเข้ดันดี เขารู้จักธรรมชาติและมีอุปนิสัยที่สม่ำเสมอ แต่ความหลงลืมของเขาทำให้เขาลืมที่จะอุ้มลูกสาวบ่อยเกินไป

และแม้แต่ที่บ้าน เขาก็ยังหมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพเมื่อลูกสาวต้องการความสนใจ ไม่เคยมีการพูดถึงภรรยาที่เสียชีวิตของเขา แต่การมีอยู่ของเธอแม้ไม่อยู่ก็ปรากฏอยู่ในทุกฉากของชีวิตครอบครัว ผู้บุกรุกเมืองใหญ่ปรากฏตัวในตอนแรกเหมือนตัวร้ายในละครใบ้ แต่อีกด้านหนึ่งของพวกเขาก็ถูกเปิดเผยเช่นกัน ทาคาฮาชิดูเหมือนคนโง่ที่โอ้อวดในที่ประชุมหมู่บ้าน แต่การพยายามใช้ชีวิตที่มีความหมายของเขามีความจริงใจ

และเราเชื่อเขาเมื่อเขาพูดระหว่างการเดินทางไกลเกี่ยวกับการต้องการอุทิศชีวิตเพื่อทำให้คู่ครองมีความสุข มายูซุมิ   ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาในตอนแรกดูเหมือนจะเป็นเสียงของความจริงจังและสามัญสำนึก แต่ระหว่างการเดินทางเดียวกันนั้น เราได้ยินว่าเธอออกจากงานดูแลเพื่อไปทำงานในทีวี โลกที่เธอตระหนักดีว่าเต็มไปด้วย “คนชั้นต่ำ” เธอก็มีด้านที่ตื้นเขินเช่นกัน ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่มีเงา เมื่อตัวละครทั้งสามนี้ถูกนำมารวมกันในฉากสุดท้ายของภาพยนตร์ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าใจว่าเหตุการณ์จะนำไปสู่สิ่งใด

writetofeefy

ดูเหมือนว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะได้รับแรงบันดาลใจมาจากโปรเจ็กต์ดนตรีก่อนหน้านี้ สำหรับฉันแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจดูเป็นภาพยนตร์ที่ตัดต่อมาอย่างไม่ประณีตและคิดมาไม่ดีนัก ฉากธรรมชาติก็ดูน่ารื่นรมย์ดี แต่ดูหนักหน่วงเกินไปและตัดต่อได้ไม่ประณีต กล้องถ่ายภาพใช้เวลาหลายชั่วโมงในการดูท่อนไม้ที่ถูกเลื่อยและผ่า ซึ่งไม่ได้ดูเก่งกาจสักเท่าไร กล้องจับภาพตัวละครหลักที่กำลังอุ้มลูกสาวขี่หลังผ่านป่าที่พวกเขาระบุต้นไม้ ฉันอยากเห็นต้นไม้ที่พวกเขาพูดถึงแต่เราไม่เห็น

จากนั้นก็มีการมาถึงของกลุ่มคนนอกซึ่งมีหน้าที่โน้มน้าวชาวบ้านให้ยอมรับสถานที่ตั้งแคมป์แห่งใหม่ ซึ่งอาจสร้างปัญหาให้กับพื้นที่ได้ กลุ่มคนนอกถูกล่อลวงและหลงเชื่ออย่างงุ่มง่ามจนเปลี่ยนใจจากภารกิจของตน ฉันอาจทนกับสิ่งเหล่านี้และข้อบกพร่องอื่นๆ ที่ฉันรับรู้ และพยายามหาการตีความที่มีความหมายได้ หากไม่ใช่เพราะตอนจบที่ทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันถูกหลอกให้เสียเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการดูภาพยนตร์เรื่องนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นดูเก้ๆ กังๆ และโอ้อวดเกินไป ดูเหมือนว่าสารคดีธรรมชาติที่จริงจังจะต้องอาศัยการปรากฏตัวของตัวละครมัพเพตเพื่อปิดฉากเรื่องราว

federicopezzatini

ฉันเชื่อว่าจังหวะของภาพยนตร์เป็นปัจจัยสำคัญในการอ่านภาพยนตร์ ภาพระยะไกล ธรรมชาติ พระอาทิตย์ตกหยุดเวลา แม้แต่ผู้ชมก็เช่นกัน พวกเขาจะดื่มด่ำไปกับความงามที่บรรจุอยู่ในแต่ละเฟรม การเคลื่อนไหวกล้องที่ช้าและสวยงามนี้ทำให้การตัดฉากและดนตรีกะทันหันดูรุนแรงยิ่งขึ้น ซึ่งถือว่าผิดปกติสำหรับภาพยนตร์ประเภทนี้ และตั้งแต่วินาทีแรกเป็นต้นไป สิ่งเหล่านี้ต้องมีความหมายบางอย่าง คำตอบมาถึงในตอนท้ายเท่านั้น ซึ่งคุณจะไม่รับรู้ว่าเป็นอย่างนั้น

เนื่องจากการบิดเบือนเวลาทำให้ผู้ชมเชื่อว่าเรายังอยู่ในช่วงกลางของเรื่อง และภาพยนตร์ก็ตัดฉากอีกครั้ง ทิ้งคำถามและคำตอบไว้ให้เรา “กวางป่าไม่เคยโจมตี เว้นแต่จะปกป้องลูกสัตว์หรือเมื่อได้รับบาดเจ็บ” และนี่ก็อธิบายชื่อเรื่องได้เช่นกัน มนุษย์ทุกคนมีชีวิตอยู่ระหว่างเฉดสีขาวดำ ความชั่วร้ายและความดี เราทุกคนต่างก็ทำตามผลประโยชน์หรือสัญชาตญาณของตนเอง

RahulM

ในระดับเทคนิคแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไร้ที่ติ แต่ในเรื่องของเนื้อเรื่องนั้นยังต้องปรับปรุงอีกเล็กน้อย ฉันชอบวิธีที่ฮามากูจิใส่ “ภาพจากหมอน” ในภาพยนตร์ของเขาเป็นพิเศษ “ภาพจากหมอน” มีผลทำให้ภาพไม่โฟกัสเมื่อกล้องโฟกัสไปที่สภาพแวดล้อมที่ไม่มีชีวิตของมนุษย์ในช่วงเวลาสั้นๆ ซึ่งมักจะเป็นช่วงยาวๆ ภาพนี้จับภาพความนิ่งของฉากได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้ประสบการณ์การรับชมสงบและผ่อนคลาย ขณะรับชมภาพยนตร์เรื่องนี้

จะเห็นได้ชัดว่าริวสุเกะ ฮามากูจิได้รับแรงบันดาลใจจากสไตล์เฉพาะตัวของยาสุจิโร โอซุ ภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าวถึงความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติผ่านเลนส์ที่แตกต่างออกไป ตอนจบของภาพยนตร์จะทำให้ผู้ชมพูดไม่ออกและสับสนอย่างแน่นอน และจะกระตุ้นให้เกิดการสนทนาหลังจากเครดิตจบลง สรุปได้ว่า ในด้านสไตล์ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้คะแนน 10 แต่ในด้านเนื้อเรื่องได้คะแนน 7 และอย่าเพิ่งพูดถึงคะแนนบรรยากาศของภาพยนตร์ที่พาผู้ชมไปยังชนบทญี่ปุ่นที่สวยงาม (หรือที่เรียกว่า ‘อินากะ’)

hadocs

เป็นเรื่องตลกที่เห็นคนที่ดู “Perfect Days” ชื่นชมและมองข้าม “Evil Does Not Exist” ว่าเป็นหนังที่ “น่าเบื่อ” และ “ลึกลับ” เช่นเดียวกับ PD หนังเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องชีวิตประจำวันของผู้ชายคนหนึ่ง เช่น สับไม้ ตักน้ำ ระบุพืชป่า สอนลูกสาวให้รู้จักชื่อต้นไม้ บางทีการที่เขาอาศัยอยู่ในเมืองบนภูเขาซึ่งไม่มีความสำคัญทางสถาปัตยกรรมหรือประวัติศาสตร์อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาไม่ชอบหนังเรื่องนี้ แต่ฉันพบว่ากิจกรรมของทาคุมินั้นน่าสนใจไม่แพ้กิจกรรมทำความสะอาดห้องน้ำสาธารณะของ PD เลย

เช่นเดียวกับใน “Drive My Car” เราได้สัมผัสกับญี่ปุ่นที่นักท่องเที่ยวหลายคน รวมทั้งชาวญี่ปุ่นหลายคน เคยเห็นมา ในฐานะคนที่เติบโตในญี่ปุ่นและกลับมาญี่ปุ่นเป็นประจำ ฉันตื่นเต้นมากที่ได้เห็นสถานที่บนภูเขาเช่นเดียวกับที่ฉันไปเยี่ยมชมเมื่อปีที่แล้ว นอกจากนี้ ฉันยังพบว่าเนื้อเรื่องนั้นน่าสนใจมากด้วย เช่น การบุกรุกที่ดินอันบริสุทธิ์ของบริษัทกางเต็นท์ในเมือง สิ่งที่เริ่มต้นด้วยการต่อสู้เพื่ออำนาจระหว่างเมืองและชนบท กลับกลายเป็นว่าแตกต่างไปจากปกติโดยสิ้นเชิง ซึ่งเป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่ฉันยังคงนึกถึงอยู่หลายวันต่อมา

dromasca

ริวสึเกะ ฮามากูจิ เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ที่ไม่ทำให้ชีวิตของผู้ชมภาพยนตร์ของเขาง่ายขึ้นเลย หลังจากได้ชมภาพยนตร์เรื่องก่อนหน้านี้ของเขาอย่าง ‘Drive My Car’ (2021) ซึ่งประสบความสำเร็จในระดับนานาชาติ รวมถึงได้รับรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมและได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงอีก 3 รางวัล ฉันจึงตั้งใจว่าจะไม่พลาดชมภาพยนตร์เรื่องต่อไปของเขา ฉันยอมรับว่า ‘Evil Does Not Exist’ (2023 – ชื่อเรื่องเดิมคือ ‘Aku wa sonzai shinai’) ทำให้ฉันสับสน ‘Drive My Car’

เป็นภาพยนตร์ที่ซับซ้อนเกี่ยวกับศิลปะ การไว้อาลัย การสื่อสารของมนุษย์ ซึ่งความท้าทายหลัก (ในความคิดของฉัน) คือความยาว 3 ชั่วโมง ‘Evil Does Not Exist’ ดูเหมือนจะเป็นภาพยนตร์ที่เรียบง่ายกว่าในแง่ของธีม โดยกล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ โดยนำเสนอชีวิตเรียบง่ายของชุมชนชนบทเล็กๆ ที่ต้องเผชิญกับทุนนิยมที่ก้าวร้าว ช่วงเวลาที่สวยงามก็ไม่ขาดแคลนเช่นกัน แต่ในทางกลับกัน 106 นาทีของภาพยนตร์เรื่องล่าสุดนี้ดูไม่สอดคล้องกันและมีช่วงเวลาที่ขาดอารมณ์มากกว่าภาพยนตร์เรื่องก่อนซึ่งยาวเกือบสองเท่า เมื่อรวมกับตอนจบที่ลึกลับมากกว่า และบางทีคุณอาจเริ่มเข้าใจเหตุผลที่ทำให้ฉันสับสน

อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยก็ไม่ใช่เรื่องราวที่ซับซ้อนมากนัก ภาพยนตร์เรื่องนี้แบ่งออกเป็น 4 ส่วน ในส่วนแรก เราจะได้รู้จักชีวิตของชุมชนเล็กๆ ที่เชิงเขา (ฉันคิดว่าเราได้เห็นภูเขาไฟฟูจิเป็นฉากหลังหลายครั้ง) ซึ่งแม้ว่าจะขับรถจากโตเกียวเพียง 2-3 ชั่วโมง แต่เขาก็ใช้ชีวิตเรียบง่าย ใกล้เคียงกับธรรมชาติที่ไม่ถูกมลพิษ ทุกอย่างถ่ายทำด้วยความเร็วช้ามาก เช่นเดียวกับธรรมชาติและชีวิตของผู้คน ในหมู่ชาวบ้าน กล้องจะโฟกัสไปที่ทาคุมิ ชายผู้ตัดไม้และจัดหาน้ำสะอาดจากแม่น้ำบนภูเขาให้กับเพื่อนบ้าน และฮานะ ลูกสาวของเขาซึ่งอายุประมาณ 10 ขวบ

ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน

Armageddon (1998) อาร์มาเก็ดดอน วันโลกาวินาศ
Dead Silence (2007) อาถรรพ์ผีใบ้
Santi Vina (1954) สันติ-วีณา
Atomic Blonde (2017) บลอนด์สวยกระจุย
Four Rooms (1995) คู่ขาบ้าท้าโลก